Strajk głodowy w byłym obozie koncentracyjnym w Dachau

W Wielki Piątek 1980 r. dwunastu Sinti rozpoczęło strajk głodowy w miejscu upamiętniającym były obóz koncentracyjny w Dachau. Wydarzenie to przyniosło przełom w walce na rzecz praw obywatelskich Sinti i Romów w Niemczech. Udział ocalałych więźniów obozu koncentracyjnego Jakoba Bambergera, Hansa Brauna i Franza Wirbela spowodował, że strajk miał szczególnie silny moralny wydźwięk.

Obowiązujące w Bawarii do 1970 r. rozporządzenie w sprawie „koczowników” (Landfahrerordnung) ograniczało przez dziesięciolecia podstawowe prawa Sinti i Romów. Aż do lat siedemdziesiątych bawarska policja kryminalna rejestrowała nazwiska, odciski palców oraz dane osobowe Sinti i Romów z całego kraju. Informacje te były w niektórych przypadkach dodawane do akt utworzonych jeszcze w okresie nazistowskim. Akta te wykorzystano w wielu postępowaniach odszkodowawczych do oddalenia roszczeń Sinti i Romów, którzy przeżyli Holokaust.

Aktywiści starali się dowiedzieć, gdzie przechowywano te akta. Protest spotkał się z ogromnym poparciem i wyznacza punkt zwrotny w społecznym postrzeganiu Sinti i Romów. Stu dziennikarzy krajowych i zagranicznych relacjonowało wydarzenia w Dachau. Ostatecznie rząd regionalny publicznie oznajmił zakończenie dyskryminacji Sinti i Romów. Ponadto Ministerstwo Spraw Wewnętrznych przyznało, że akta bawarskiego urzędu policja kryminalna zostały zniszczone na początku lat siedemdziesiątych.

12 kwietnia 1980 r. obrońcy praw obywatelskich spotkali się w Dachau z ministrem sprawiedliwości Hansem-Jochenem Vogelem, co zakończyło oficjalnie strajk głodowy. Minister obiecał wsparcie i opisał akcję protestacyjną jako „bardzo ważny impuls” do przełamywania uprzedzeń.